สามร้อยสามสิบสาม

ราตรีโอบคลุมเส้นขอบฟ้าไว้ในความมืดมิดอันนุ่มนวลดุจกำมะหยี่ มีเพียงแสงระยิบระยับของไฟถนนนอกหน้าต่างสตูดิโอที่ทอประกายฝ่าออกมา เสียงจอแจของจราจรที่อยู่ห่างไกลและเสียงพูดคุยเป็นครั้งคราวของผู้คนที่สัญจรยามดึก ลอยแผ่วเข้ามาทางหน้าต่างที่แง้มไว้เพียงเล็กน้อย ฉันเข้านอนเร็วกว่าปกติ ร่างกายหนักอึ้งจากวันที...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ